คือ จะเริ่มยังไงดี
ขอเกริ่นก่อนนะครับ
ว่าตั้งแต่เกิดเป็นตัวเป็นตนมา เริ่มมีความรัก ก็ประมาณ ม.2 เห็นน้อง (คนที่ 1) ชั้น ม.1 ก็รู้สึกว่าน้องเค้าน่ารัก แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปจีบ แค่มองอยู่ห่างๆ อาย
แต่พอเข้าม.4 ก็เจอเพื่อนอีกห้อง (คนที่ 2) น่ารัก (อีกแล้ว) ก็รู้สึกใจหวิวๆ เหมือนจะรัก แต่ก็ไม่กล้าจีบ แต่ก็เป็นเพื่อนกันไป คุยกันบ้าง ช่วยสอนการบ้านบ้าง
แต่เพื่อนผม ให้ผมเป็นพ่อสื่อให้เพื่อน โดยให้ผมเข้าไปบอกเพื่อนผมในห้อง (คนที่ 3) เธอน่ารัก ผมยาว สูงประมาณ 155 CM ผิวขาวเรียนเก่ง ผมก็เออออห่อหมกไป
โดยบอก เพื่อนคนนั้นชอบนะ ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะ ไปแอบชอบคนที่สองเข้าแล้ว เลยไม่คิดไรกับคนที่ 3 แต่ก็นะ อยู่ห้องเดียวกัน เดินเรียน คือเรียนแบบเปลี่ยนห้องไปเรื่อย วิชานี้ไปตึกนั้น วิชานั้นไปตึกนี้ นานๆ ไป เพื่อนๆ ผมในห้อง รวมทั้งเธอ (คนที่ 3) ก็รู้ว่าผมชอบเธอ เพราะความสนิทสนม เรียนมาด้วยกัน คอยหาขนมมาให้ผมกินบ้าง สอนการบ้านกันและกันบ้าง พาไปส่งบ้าน (จำได้แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆ) อยู่อย่างนี้ 3 ปี ตั้งแต่ ม.4-ม.6 เพื่อนๆ ก็บอกให้ทำใจเถอะ เธอไม่ได้รักผมหรอก ผมก็เหมือนหุ่นยนต์ คือ ทำไรไม่ถูก ไม่รู้จะยังไง ยังไม่ทันจีบก็แห้วซะแล้ว จนผ่านมาหลายปี เรียนมหาวิทยาลัยก็มี ไปแอบชอบคนนั้นคนนี้บ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกว่ารัก แค่รู้สึกดีเฉยๆ จนทำงาน ผ่านมา ถ้านับจากเรียนจบมหาลัยแล้วก็น่าจะ ประมาณ 10 ปีได้แล้ว จนผมแต่งงานแล้ว รู้แต่ว่าเธอ (คนที่ 3) ยังไม่แต่งงาน และผมก็ไม่ได้คิดว่า ผมต้องไปตามหาเธอ หรือไปจีบเธออีกครั้ง หรือทำอย่างไรให้ได้เธอ
แต่ ปัจจุบัน ผมพยายามที่จะไม่คิดถึงเธอ แต่บางครั้งผมก็ฝันถึงเธอ มองไปทางไหนก็จำหน้าเธอได้แม่นจะเล่าให้ภรรยาผมฟังก็คงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเล่าให้ฟังแน่ๆ ไม่รู้เมื่อไร่ผมจะลืมเธอได้ซะที รู้แต่เธอโสดอยู่มีคนมาจีบเยอะ แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจกับใคร เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น
และผมก็ไม่คิดอะไรเกินเลยกับเธอเลย แค่ได้คุยด้วยก็มีความสุขแล้ว ใจจริงผมก็อยากให้เธอหายไปจากหัวผมเลยไม่อยากคิดถึงเธออีก
ผ่านมาเป็น 10 ปี แต่ก็ยังลืมเธอไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่มีใจให้ผมแน่ๆ ผมก็แต่งงานแล้วด้วยแต่ทำไมหัวผมยังคิดถึงเธอได้อีกก็ไม่รู้
มีใครมีอาการแบบผมไหมครับ อยากจะลืมอยากจะลบความทรงจำส่วนนี้ทิ้งออกไปจากสมองผมจัง
ยังลืมคนที่เรารักมาก ได้ไหม
ขอเกริ่นก่อนนะครับ
ว่าตั้งแต่เกิดเป็นตัวเป็นตนมา เริ่มมีความรัก ก็ประมาณ ม.2 เห็นน้อง (คนที่ 1) ชั้น ม.1 ก็รู้สึกว่าน้องเค้าน่ารัก แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปจีบ แค่มองอยู่ห่างๆ อาย
แต่พอเข้าม.4 ก็เจอเพื่อนอีกห้อง (คนที่ 2) น่ารัก (อีกแล้ว) ก็รู้สึกใจหวิวๆ เหมือนจะรัก แต่ก็ไม่กล้าจีบ แต่ก็เป็นเพื่อนกันไป คุยกันบ้าง ช่วยสอนการบ้านบ้าง
แต่เพื่อนผม ให้ผมเป็นพ่อสื่อให้เพื่อน โดยให้ผมเข้าไปบอกเพื่อนผมในห้อง (คนที่ 3) เธอน่ารัก ผมยาว สูงประมาณ 155 CM ผิวขาวเรียนเก่ง ผมก็เออออห่อหมกไป
โดยบอก เพื่อนคนนั้นชอบนะ ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะ ไปแอบชอบคนที่สองเข้าแล้ว เลยไม่คิดไรกับคนที่ 3 แต่ก็นะ อยู่ห้องเดียวกัน เดินเรียน คือเรียนแบบเปลี่ยนห้องไปเรื่อย วิชานี้ไปตึกนั้น วิชานั้นไปตึกนี้ นานๆ ไป เพื่อนๆ ผมในห้อง รวมทั้งเธอ (คนที่ 3) ก็รู้ว่าผมชอบเธอ เพราะความสนิทสนม เรียนมาด้วยกัน คอยหาขนมมาให้ผมกินบ้าง สอนการบ้านกันและกันบ้าง พาไปส่งบ้าน (จำได้แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆ) อยู่อย่างนี้ 3 ปี ตั้งแต่ ม.4-ม.6 เพื่อนๆ ก็บอกให้ทำใจเถอะ เธอไม่ได้รักผมหรอก ผมก็เหมือนหุ่นยนต์ คือ ทำไรไม่ถูก ไม่รู้จะยังไง ยังไม่ทันจีบก็แห้วซะแล้ว จนผ่านมาหลายปี เรียนมหาวิทยาลัยก็มี ไปแอบชอบคนนั้นคนนี้บ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกว่ารัก แค่รู้สึกดีเฉยๆ จนทำงาน ผ่านมา ถ้านับจากเรียนจบมหาลัยแล้วก็น่าจะ ประมาณ 10 ปีได้แล้ว จนผมแต่งงานแล้ว รู้แต่ว่าเธอ (คนที่ 3) ยังไม่แต่งงาน และผมก็ไม่ได้คิดว่า ผมต้องไปตามหาเธอ หรือไปจีบเธออีกครั้ง หรือทำอย่างไรให้ได้เธอ
แต่ ปัจจุบัน ผมพยายามที่จะไม่คิดถึงเธอ แต่บางครั้งผมก็ฝันถึงเธอ มองไปทางไหนก็จำหน้าเธอได้แม่นจะเล่าให้ภรรยาผมฟังก็คงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเล่าให้ฟังแน่ๆ ไม่รู้เมื่อไร่ผมจะลืมเธอได้ซะที รู้แต่เธอโสดอยู่มีคนมาจีบเยอะ แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจกับใคร เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น
และผมก็ไม่คิดอะไรเกินเลยกับเธอเลย แค่ได้คุยด้วยก็มีความสุขแล้ว ใจจริงผมก็อยากให้เธอหายไปจากหัวผมเลยไม่อยากคิดถึงเธออีก
ผ่านมาเป็น 10 ปี แต่ก็ยังลืมเธอไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่มีใจให้ผมแน่ๆ ผมก็แต่งงานแล้วด้วยแต่ทำไมหัวผมยังคิดถึงเธอได้อีกก็ไม่รู้
มีใครมีอาการแบบผมไหมครับ อยากจะลืมอยากจะลบความทรงจำส่วนนี้ทิ้งออกไปจากสมองผมจัง